دايي جان ناپلئون: نوامبر 2014

۱۳۹۳ آذر ۵, چهارشنبه

خمي که ابروي شوخ تو در کمان انداخت	به قصد جان من زار ناتوان انداخت
نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود	زمانه طرح محبت نه اين زمان انداخت
به يک کرشمه که نرگس به خودفروشي کرد	فريب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت
شراب خورده و خوي کرده مي روي به چمن	که آب روي تو آتش در ارغوان انداخت
به بزمگاه چمن دوش مست بگذشتم	چو از دهان توام غنچه در گمان انداخت
بنفشه طره مفتول خود گره مي زد	صبا حکايت زلف تو در ميان انداخت
ز شرم آن که به روي تو نسبتش کردم	سمن به دست صبا خاک در دهان انداخت
من از ورع مي و مطرب نديدمي زين پيش	هواي مغبچگانم در اين و آن انداخت
کنون به آب مي لعل خرقه مي شويم	نصيبه ازل از خود نمي توان انداخت
مگر گشايش حافظ در اين خرابي بود	که بخشش ازلش در مي مغان انداخت
جهان به کام من اکنون شود که دور زمان	مرا به بندگي خواجه جهان انداخت

سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت	آتشي بود در اين خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوري دلبر بگداخت	جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بين که ز بس آتش اشکم دل شمع	دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنايي نه غريب است که دلسوز من است	چون من از خويش برفتم دل بيگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد	خانه عقل مرا آتش ميخانه بسوخت
چون پياله دلم از توبه که کردم بشکست	همچو لاله جگرم بي مي و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم	خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و مي نوش دمي	که نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت

جستجوی این وبلاگ